Ο παραγκωνισμός των ικανών και η υποτίμηση της πολιτικής από την Αριστερά Γράφει η Δάφνη Νούση.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν, και μαζί τους αναπόφευκτα πλησιάζει και η ώρα της κρίσης των πολιτών για τους υποψηφίους. Δυο εξ αυτών νομίζω ότι χρήζουν περαιτέρω εξέτασης: πρόκειται για τους υποψήφιους Δημάρχους του ΣΥΡΙΖΑ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για δύο κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Ηλιόπουλο και την κ. Νοτοπούλου τα όποια μάλιστα έχουν, χάρη στην Πρώτη Φορά Αριστερά, και υπουργική εμπειρία. Αν και η κ. Νοτοπούλου είχε απασχολήσει τα ΜΜΕ, όταν ακούσαμε το όνομα του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ για την Αθήνα που κατά τον Αλέξη Τσίπρα, ‘Δεν ξέρει να χάνει’, τα χάσαμε εμείς γιατί δεν τον ξέραμε! Δεν είχε κανείς ιδέα ούτε για το ποιος είναι ο Νάσος Ηλιόπουλος ούτε τι είχε κάνει, ούτε γιατί κατεβαίνει στις εκλογές.

Αναζήτησα λοιπόν τι ακριβώς έχουν κάνει για να επιλεχθούν γι’ αυτές τις κορυφαίες θέσεις έναντι άλλων ικανότερων και πιο εργατικών ανθρώπων. Σύμφωνα με τα βιογραφικά τους, ο κ. Ηλιόπουλος είναι υποψήφιος διδάκτορας του τμήματος Ιστορίας και πολιτικής επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου (ας ελπίσουμε τουλάχιστον, δεδομένης της στάσης του ιδίου και του κόμματος του στην συμφωνία των Πρεσπών, να μην κάνει τη διδακτορική του διατριβή στην ιστορία της Μακεδονίας). Στην προσπάθειά του να γεμίσει ένα άδειο εργασιακά βιογραφικό, το παραφουσκώνει με δήθεν αριστερές αγωνιστικές περγαμηνές που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πέραν των θαμώνων της Κουμουνδούρου και περιλαμβάνουν ανοησίες όπως ‘επαναστάτησα εναντίον της μητέρας μου που ήταν ΠΑΣΟΚ’ που προκαλούν κλαυσίγελο. Είναι προφανές ότι αυτός ο άνθρωπος, που η σταδιοδρομία του
εξαντλείται στην κομματική του στράτευση, δεν αρμόζει να είναι υποψήφιος για Δήμαρχος ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.

Όσο δε αφορά την κ. Νοτοπούλου δεν είναι παρά ένα ακόμα παιδί του κομματικού σωλήνα χωρίς ουσιώδη
εργασιακή εμπειρία. Αν και διορίστηκε καθαρίστρια, όπως και η ίδια δήλωσε, δεν δούλεψε ποτέ σε αυτή τη θέση. Έπειτα, ανέλαβε το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης χωρίς να κάνει κανένα έργο, ενώ προσφάτως προέβη, όπως διαβάσαμε στον τύπο, στο εξής σκανδαλώδες: μοίρασε κρατικό χρήμα 200.000€ σε συλλόγους «φίλων ΕΡΤ Σερρων» κ.α., για προώθηση της υποψηφιότητάς της. Με τους δικούς μας φόρους και το υστέρημα των πολιτών, δηλαδή, κάνει την προεκλογική της καμπάνια!

Έτσι, διαπιστώνει κανείς τελικά πως το ενδιαφέρον για αποτελεσματική πολιτική στους Δήμους έχει υπερκεραστεί από το ενδιαφέρον για βόλεμα κομματικών στελεχών. Μπορούν αυτά τα δύο άτομα να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα ενός Δημάρχου; Γνωρίζουν τις αρμοδιότητες ικανοποιητικά; Έχουν σχετική εμπειρία; Τι αξιόλογο έχουν κάνει στη ζωή τους ώστε να τεθούν υποψήφιοι για τέτοια αξιώματα; Γιατί ένας 35αρης χωρίς ουσιαστική ενασχόληση με την αυτοδιοίκηση και χωρίς ουσιαστική εργασιακή εμπειρία να διεκδικεί τέτοια θέση; Γιατί μια γυναίκα που απλώς υπήρξε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί μια θέση για την οποία άλλες γυναίκες κουράστηκαν και εργάστηκαν περισσότερο;

Δεν είναι η πρώτη φορά που παραγκωνίζονται ικανοί για να έρθουν κομματικά στελέχη, φίλοι, συγγενείς κλπ. Το είδαμε αυτό και στην περίπτωση του κ. Καρανίκα, που από σερβιτόρος και αρνητής στράτευσης έγινε σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού του Πρωθυπουργού. Βέβαια, η περίπτωση του Καρανίκα, κατά την άποψή μου, έχει μια σοβαρή ειδοποιό διαφορά: το σκεπτικό δεν αφορούσε το ποιός θα βολευτεί αλλά η ανάδειξή του συγκεκριμένου προσώπου ήταν μέρος μιας επικοινωνιακής στρατηγικής της κυβέρνησης. Έχοντας ως κεντρικό στόχο τον αποπροσανατολισμό της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση εφάρμοσε μια στρατηγική παραπλάνησης ώστε να μην την χτυπούν στην ουσία και να εξαντλείται σε ενασχόληση με «Καρανίκες».

Το μόνο που νοιάζει τελικά τους κομματικούς αριστερούς είναι η εκμετάλλευση της ιδεολογίας για να ανέλθουν στην εξουσία. Αντί να είναι σε αναζήτηση μιας καλύτερης Ελλάδας, ψάχνουν ένα όχημα για κάθοδο στην πολιτική και τους προσφέρεται βολικά η αριστερή ιδεολογία σε μία Ελλάδα με ενοχική Δεξιά. Αυτά κάνουν από το 1981 και τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής καταλήγουν ολέθρια και για το κράτος και για τον λαό. Η μαχόμενη κοινωνική συνείδηση δημιουργείται με τον πραγματικό μόχθο στους εργασιακούς χώρους, όχι με την ντουντούκα στους δρόμους, όχι στα διαλείμματα του φραπέ αλλά στα θρανία της γνώσης και της παιδείας.

Πραγματικά δεν αξίζουν στη χώρα τέτοιοι πολιτικοί. Δεν είναι η σωστή επιλογή για την πατρίδα. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις είναι τέτοιες που καλούμαστε να αναδείξουμε ανθρώπους που πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις ώστε να ανταποκριθούν επαξίως στις προκλήσεις των αξιωμάτων που διεκδικούν. Σε αυτές τις εκλογές, ας έχουμε μοναδικό κριτήριο την αριστεία και ας αναδείξουμε επιτέλους ικανούς. Φτάνει πια με τους ανεπάγγελτους κομματικούς! Για εμάς, για τις πόλεις μας, για ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας.