Είδε τη ζωή του να ανατρέπεται στα 25 του, όταν έμαθε ότι είναι οροθετικός.
Από την πρώτη στιγμή έζησε και τις «παράπλευρες απώλειες», καθώς πέρα από φίλους, αμέσως έχασε και τη δουλειά του, όταν ο ίδιος αποκάλυψε στους εργοδότες του την κατάσταση της υγείας του. Δικαστικά, πάντως, τώρα κέρδισε, καθώς πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τον δικαίωσε. Αντίθετα από τα ελληνικά δικαστήρια, αποφάνθηκε ότι κακώς απολύθηκε επειδή ήταν οροθετικός.
Στα 33 του σήμερα ο Νίκος, βγήκε νικητής τον περασμένο Οκτώβριο από ένα ακόμα επεισόδιο της πολυετούς δικαστικής περιπέτειάς του. Την απόλυσή του από την εργασία του, 8 χρόνια πριν, λίγο καιρό αφότου έμαθε αλλά και έκανε γνωστό ότι είναι πλέον υποχρεωμένος να συμβιβαστεί με την ιδέα και να ζει με AIDS. Δούλευε από το 2001 στα γραφεία εισαγωγικής εταιρείας, στην Αθήνα.
Ενδιάμεσα είχε πάει και στρατό και η ίδια επιχείρηση τον επαναπροσέλαβε μόλις απολύθηκε από φαντάρος. Ωσπου απρόσμενα, τον Φλεβάρη του 2005 όταν πρήστηκαν οι λεμφαδένες του, οι εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν φορέας του AIDS. «Αρχικά δεν το είπα σε κανέναν από τους συναδέλφους μου. Δεδομένου, ωστόσο, ότι είχα πάρα πολύ καλές σχέσεις με την εργοδότριά μου, θεώρησα σκόπιμο πως τουλάχιστον σε αυτήν θα έπρεπε εξ αρχής να το πω. Ηταν άλλωστε και ο πρώτος καιρός και θα χρειαζόμουν να υποβληθώ σε απανωτές εξετάσεις, άρα και να απουσιάζω τακτικά, μέχρι να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα. Είχε χαλάσει και η ψυχολογία μου, η διάθεσή μου για δουλειά, οπότε είπα να ενημερώσω αυτήν και τον σύζυγό της…», λέει στα «ΝΕΑ».
Μόνο που αυτή η αυθόρμητη πρωτοβουλία του του γύρισε τελικά και «μπούμερανγκ», εξιστορεί. «Ταράχτηκαν πολύ οι εργοδότες μου, εννοείται. Μου είπαν να πάρω σε πρώτη φάση άδεια, να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, όπως και έγινε για μια βδομάδα. Στην πραγματικότητα, αποδείχθηκε ότι ήθελαν να φύγω άμεσα από κει, ώστε να έχουν χρόνο να σκεφτούν πώς θα με απομακρύνουν οριστικά. Επιστρέφοντας πια εγώ από την άδειά μου, μου είπαν ότι, υπό την πίεση των συναδέλφων μου και για να εξασφαλιστεί η ηρεμία στην επιχείρηση, δε μπορούσα πλέον να παραμείνω άλλο στην εταιρεία τους, γιατί ήμουν -είπαν- επικίνδυνος για το υπόλοιπο προσωπικό, τους περίπου 70 υπαλλήλους. Μου ζήτησαν να υπογράψω παραίτηση, να αποποιηθώ όλων των δικαιωμάτων μου απέναντί τους, έναντι αποζημίωσης, περίπου 13.000 ευρώ. Ταυτόχρονα, μου πρότειναν να μου ανοίξουν κι ένα δικό μου μαγαζί και να προμηθεύομαι από αυτούς τα προϊόντα τους. Αλλά από κει και πέρα, μου ξεκαθάρισαν πως δε θα έχω καμιά άλλη επαφή μαζί τους, ούτε και θα φέρω την επωνυμία τους. Εγώ φυσικά αρνήθηκα, γιατί το θεώρησα όλο αυτό ανέντιμο. Ουσιαστικά ήταν μια δωροδοκία, μου χρύσωναν το χάπι. Θα προτιμούσα να με στήριζαν και να συνέχιζα κανονικά την καθημερινότητά μου…», εξηγεί ο 33χρονος.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, τα μαντάτα αυτά γύρω από την υγεία του είχαν διαδοθεί από στόμα σε στόμα μεταξύ των τότε συναδέλφων του, διαπίστωσε. «Φεύγοντας, με πιάνει ένας και μου λέει : 'ξέρω γιατί φεύγεις, μας το είπε η αφεντικίνα μας'. Και άλλη συνάδελφος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε 'Νίκο, μας κάλεσε 8-9 άτομα και μας το είπε, ότι είσαι οροθετικός!'. Και νωρίτερα, με το που γύρισα στη δουλειά, είδα δύο-τρεις συναδέλφους μου ταρακουνημένους, να με κοιτούν με λοξές ματιές. Η μία, μάλιστα, έφυγε από το γραφείο μας, οι άλλοι δύο αποτραβήχτηκαν πιο διακριτικά. Προηγουμένως, με είχε πιάσει και ο διευθυντής προσωπικού, λέγοντάς μου ότι δε γίνεται να μείνω άλλο στην εταιρεία. 'Πώς θα καθαρίζει η καθαρίστρια τις τουαλέτες;', 'πώς θα πίνεις νερό από τα ποτήρια της κουζίνας;', αναρωτήθηκε-δικαιολογήθηκε. Εγώ τότε αντέδρασα, προσπάθησα μάταια να του εξηγήσω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ότι δεν διατρέχει κανείς εκεί μέσα από εμένα κίνδυνο…», θυμάται.
Λίγες μέρες μετά, το χαρτί της απόλυσης τού επιδόθηκε στο σπίτι του με δικαστικό επιμελητή. Ο Νίκος τότε επιφυλάχθηκε και γραπτά για κάθε νόμιμο δικαίωμά του. Αυτό έκανε και στην πράξη, καθώς συμβουλεύτηκε άμεσα δικηγόρο, που κατέθεσε αγωγή του κατά της εταιρείας. Εκτοτε, σ' έναν μακρύ δικαστικό αγώνα, που από το 2005 πέρασε διαδοχικά από τρία ελληνικά δικαστήρια -Μονομελές Πρωτοδικείο, Εφετείο, Αρειο Πάγο-, η περίπτωσή του κρίθηκε προ μηνός υπέρ του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Στρασβούργο. Οι ξένοι δικαστές τού αναγνώρισαν ότι αδίκως απολύθηκε, του επιδίκασαν και αποζημίωση 14.400 ευρώ. «Προφανώς και είναι ηθική δικαίωση αυτή η απόφαση για εμένα. Θέλω να πιστεύω ότι αλλάζει πλέον τα εργασιακά δεδομένα. Δημιουργεί δεδικασμένο ενάντια στο 'απολύω όποιον θέλω γιατί έχει άλλο χρώμα ή άλλη διαφορά στα χαρακτηριστικά του από τους υπόλοιπους'...», θεωρεί. Να γυρίσει, πάντως, πίσω στη συγκεκριμένη δουλειά τώρα που δικαιώθηκε, ούτε που το συζητά. Εξάλλου, έχει βρει, όπως λέει, τον δρόμο του εργασιακά. Οκτώ χρόνια τώρα, βγάζει και «καλά λεφτά», ως ελεύθερος επαγγελματίας, με την τέχνη που μετά την απόλυσή του φρόντισε και έμαθε…
Στα 33 του σήμερα ο Νίκος, βγήκε νικητής τον περασμένο Οκτώβριο από ένα ακόμα επεισόδιο της πολυετούς δικαστικής περιπέτειάς του. Την απόλυσή του από την εργασία του, 8 χρόνια πριν, λίγο καιρό αφότου έμαθε αλλά και έκανε γνωστό ότι είναι πλέον υποχρεωμένος να συμβιβαστεί με την ιδέα και να ζει με AIDS. Δούλευε από το 2001 στα γραφεία εισαγωγικής εταιρείας, στην Αθήνα.
Ενδιάμεσα είχε πάει και στρατό και η ίδια επιχείρηση τον επαναπροσέλαβε μόλις απολύθηκε από φαντάρος. Ωσπου απρόσμενα, τον Φλεβάρη του 2005 όταν πρήστηκαν οι λεμφαδένες του, οι εξετάσεις έδειξαν ότι ήταν φορέας του AIDS. «Αρχικά δεν το είπα σε κανέναν από τους συναδέλφους μου. Δεδομένου, ωστόσο, ότι είχα πάρα πολύ καλές σχέσεις με την εργοδότριά μου, θεώρησα σκόπιμο πως τουλάχιστον σε αυτήν θα έπρεπε εξ αρχής να το πω. Ηταν άλλωστε και ο πρώτος καιρός και θα χρειαζόμουν να υποβληθώ σε απανωτές εξετάσεις, άρα και να απουσιάζω τακτικά, μέχρι να ισορροπήσουν λίγο τα πράγματα. Είχε χαλάσει και η ψυχολογία μου, η διάθεσή μου για δουλειά, οπότε είπα να ενημερώσω αυτήν και τον σύζυγό της…», λέει στα «ΝΕΑ».
Μόνο που αυτή η αυθόρμητη πρωτοβουλία του του γύρισε τελικά και «μπούμερανγκ», εξιστορεί. «Ταράχτηκαν πολύ οι εργοδότες μου, εννοείται. Μου είπαν να πάρω σε πρώτη φάση άδεια, να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, όπως και έγινε για μια βδομάδα. Στην πραγματικότητα, αποδείχθηκε ότι ήθελαν να φύγω άμεσα από κει, ώστε να έχουν χρόνο να σκεφτούν πώς θα με απομακρύνουν οριστικά. Επιστρέφοντας πια εγώ από την άδειά μου, μου είπαν ότι, υπό την πίεση των συναδέλφων μου και για να εξασφαλιστεί η ηρεμία στην επιχείρηση, δε μπορούσα πλέον να παραμείνω άλλο στην εταιρεία τους, γιατί ήμουν -είπαν- επικίνδυνος για το υπόλοιπο προσωπικό, τους περίπου 70 υπαλλήλους. Μου ζήτησαν να υπογράψω παραίτηση, να αποποιηθώ όλων των δικαιωμάτων μου απέναντί τους, έναντι αποζημίωσης, περίπου 13.000 ευρώ. Ταυτόχρονα, μου πρότειναν να μου ανοίξουν κι ένα δικό μου μαγαζί και να προμηθεύομαι από αυτούς τα προϊόντα τους. Αλλά από κει και πέρα, μου ξεκαθάρισαν πως δε θα έχω καμιά άλλη επαφή μαζί τους, ούτε και θα φέρω την επωνυμία τους. Εγώ φυσικά αρνήθηκα, γιατί το θεώρησα όλο αυτό ανέντιμο. Ουσιαστικά ήταν μια δωροδοκία, μου χρύσωναν το χάπι. Θα προτιμούσα να με στήριζαν και να συνέχιζα κανονικά την καθημερινότητά μου…», εξηγεί ο 33χρονος.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, τα μαντάτα αυτά γύρω από την υγεία του είχαν διαδοθεί από στόμα σε στόμα μεταξύ των τότε συναδέλφων του, διαπίστωσε. «Φεύγοντας, με πιάνει ένας και μου λέει : 'ξέρω γιατί φεύγεις, μας το είπε η αφεντικίνα μας'. Και άλλη συνάδελφος με πήρε τηλέφωνο και μου είπε 'Νίκο, μας κάλεσε 8-9 άτομα και μας το είπε, ότι είσαι οροθετικός!'. Και νωρίτερα, με το που γύρισα στη δουλειά, είδα δύο-τρεις συναδέλφους μου ταρακουνημένους, να με κοιτούν με λοξές ματιές. Η μία, μάλιστα, έφυγε από το γραφείο μας, οι άλλοι δύο αποτραβήχτηκαν πιο διακριτικά. Προηγουμένως, με είχε πιάσει και ο διευθυντής προσωπικού, λέγοντάς μου ότι δε γίνεται να μείνω άλλο στην εταιρεία. 'Πώς θα καθαρίζει η καθαρίστρια τις τουαλέτες;', 'πώς θα πίνεις νερό από τα ποτήρια της κουζίνας;', αναρωτήθηκε-δικαιολογήθηκε. Εγώ τότε αντέδρασα, προσπάθησα μάταια να του εξηγήσω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ότι δεν διατρέχει κανείς εκεί μέσα από εμένα κίνδυνο…», θυμάται.
Λίγες μέρες μετά, το χαρτί της απόλυσης τού επιδόθηκε στο σπίτι του με δικαστικό επιμελητή. Ο Νίκος τότε επιφυλάχθηκε και γραπτά για κάθε νόμιμο δικαίωμά του. Αυτό έκανε και στην πράξη, καθώς συμβουλεύτηκε άμεσα δικηγόρο, που κατέθεσε αγωγή του κατά της εταιρείας. Εκτοτε, σ' έναν μακρύ δικαστικό αγώνα, που από το 2005 πέρασε διαδοχικά από τρία ελληνικά δικαστήρια -Μονομελές Πρωτοδικείο, Εφετείο, Αρειο Πάγο-, η περίπτωσή του κρίθηκε προ μηνός υπέρ του από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο Στρασβούργο. Οι ξένοι δικαστές τού αναγνώρισαν ότι αδίκως απολύθηκε, του επιδίκασαν και αποζημίωση 14.400 ευρώ. «Προφανώς και είναι ηθική δικαίωση αυτή η απόφαση για εμένα. Θέλω να πιστεύω ότι αλλάζει πλέον τα εργασιακά δεδομένα. Δημιουργεί δεδικασμένο ενάντια στο 'απολύω όποιον θέλω γιατί έχει άλλο χρώμα ή άλλη διαφορά στα χαρακτηριστικά του από τους υπόλοιπους'...», θεωρεί. Να γυρίσει, πάντως, πίσω στη συγκεκριμένη δουλειά τώρα που δικαιώθηκε, ούτε που το συζητά. Εξάλλου, έχει βρει, όπως λέει, τον δρόμο του εργασιακά. Οκτώ χρόνια τώρα, βγάζει και «καλά λεφτά», ως ελεύθερος επαγγελματίας, με την τέχνη που μετά την απόλυσή του φρόντισε και έμαθε…
Δεν υπάρχουν σχόλια: