Ετσι ανά τακτά χρονικά διαστήματα ανασύρουν και επαναφέρουν στο προσκήνιο γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας αλλά με τον παραμορφωτικό φακό της κομμουνιστικής θεωρήσεως. Ενα τέτοιο θέμα είναι και η Μακρόνησος.
Η προσσέγγισις είναι πάντοτε τριαδική. Κατ αρχήν συναισθηματική, για τα «θύματα», τα «βασανιστήρια», την τραγωδία των «φυλακισμένων». Εν συνεχεία η δογματική, η μονομερής και σταλινικής αποδοχής εκδοχή. Ο,τι δηλαδή όλοι οι Έλληνες μηδενός εξαιρουμένου έχουν σχηματίσει μία και μόνον γνώμη. Δέν επιτρέπεται να διατυπώνεται, να υπάρχη, να σκέπτεται κανείς κάποια άλλη άποψι. Παρά μόνον αυτή της αριστεράς. Οτι όλοι δηλαδή καλά και σώνει πρέπει με αποτροπιασμό και βδεγλυμία να αναφέρονται στην Μακρόνησο και να καταδικάζουν την λειτουργία της. Αυτή είναι η μία και μοναδική , η κρατούσα άποψις. Τέλος, ότι είναι Εθνικό χρέος όλων, όποτε τα ΜΜΕ εν συνεργασία με « τους φίλους της Δημοκρατίας» θεωρούν αναγκαίο να ετοιμάζουν εορτές «αγάπης» και για να μας διδάσκουν την νεωτέρα ιστορία της Ελλάδος υπο το ερυθρό φως με πορτατίφ το σφυροδρέπανο, να συμμετέχουμε μετά των νηπίων μας ώστε ουδείς να χάση την παράστασι και την διδαχή. Βέβαια περισσότερο εξ όλων οι πολιτικοί των φιλελευθέρων κομμάτων κόπτονται και συναγωνίζονται να βρεθούν σε τέτοιες εκδηλώσεις μήπως τυχόν το απάυγασμα της Δημοκρατίας, δηλαδή το ΚΚΕ και τα φερέφωνα τους στα ΜΕΜ κάποτε επαινέσουν τους άνδρας δια την δημοκρατικότητα των.
Ομως τι ήταν η Μακρόνησος. Ειλικρινώς αμφιβάλλω αν οι σημερινοί νέοι γνωρίζουν τι, πλην των στρατευμένων στην ευρύτερη Κομμουνιστική νεολαία, που βεβαίως δασκαλεμένοι και δογματικοί ασπάζονται τα κομμουνιστικά ευαγγέλια.
Αντιγράφουμε λοιπόν κατ’ αρχήν την άποψι του Αλεξάνδρου Ζαούση, από το βιβλίο του «Τραγική Αναμέτρηση. Ο Μύθος και η Αλήθεια» τόμος Β, Εκδόσεις Ωκεανίδα. σελίς 16,17
« ..Ουσιαστικά το στρατόπεδο της Μακρονήσου ιδρύθηκε στις αρχές του 1947, ύστερα απο εισήγηση του τότε αρχηγού του Επιτελείου, στρατηγού Βεντήρη. Αλλά η ύπαρξη του έγινε περισσότερο γνωστή το 1948, πιθανώς διότι τότε διογκώθηκε ο αριθμός των κρατουμένων και άρχισαν να διαρρεουν οι πληροφορίες για κακοποιήσεις κρατουμένων . Υπάρχει μια εκδοχή, οτι η ίδρυση του σρατοπέδου ξεκίνησε από ένα περίεργο φαινόμενο.Οτι δηλαδή δημιουργήθησαν έντονα παράπονα απο στρατευσίμους , διότι μέχρι το καλοκαίρι του 1946 γίνοταν ένα είδος εκλεκτικής στρατεύσεως . Εκαλούντο προς κατάταξι κυρίως Εθνικόφρονες κληρωτοί και οχι αριστεροί. Οπότε οι Εθνικοφρόνες άρχισαν να διαμαρτύρονται , διότι με τον τρόπο αυτό οι κομμουνιστές και οι αριστεροί παρέμεναν στις πόλεις και τα χωριά αστράτευτοι. Και τελικά οι μεν εθνικόφρονες ντύνονταν στο χακί και άφηναν πίσω τους οικογένειες και δουλειά, ενώ οι αριστεροί γλίτωναν την στράτευση και απολάμβαναν τα αγαθά της ζωής του πολίτη , με την εξαίρεσι φυσικά των αριστερών, οι οποίοι είχαν συλληφθεί ή εξορισθεί.. Κοντά στα παράπονα αυτα των εθνικοφρόνων υφίστατο και η ανησυχία ότι πολλοί απο τους αστράτευτους κομμουνιστές βοηθούσαν τις παράνομες δραστηριότητες του κόμματος τους στις πόλεις και τα χωριά.
Σύμφωνα πάντοτε με τη εκδοχή αυτή , το φαινόμενο της εκλεκτικής στρατεύσεως , μόνο των εθνικοφρόνων οδήγησε απο το φθινόπωρο του 1946 σε τροποποίησι του τρόπου στρατολογίας η οποία έγινε πλέον καθολική για όλους τους πολίτας. Οπότε αναπόφευκτα προέκυψε η ανάγκη διαχωρισμού των εριφίων απο τα πρόβατα . Και ως λύση προκρίθηκε το 1947 η ίδρυση του στρατοπέδου Μακρονήσου....
Απο τους ανανήψαντες σχηματίσθηκαν μονάδες Μακρονησιωτών , όπως το 596o τάγμα πεζικού, το οποίο προς μεγάλη οδύνη των ανταρτών πολέμησε γενναιότατα στην Πελοπόννησο και το Γράμμο το 1948...» Και συνεχίζει ο Αλέξανδρος Ζαούσης.
«..Σήμερα χάρις στη συστηματική ‘’διαφώτιση’’ των Ελλήνων απο την αριστερή σκοπιά , η άποψη περί κολαστηρίου εχει ριζώσει. Τόσο ώστε ακόμα και σοβαροί συγγραφείς να γράψουν ότι ‘’το αναμορφωτήριο Μακρονησου υπήρξε στρατόπεδο βασανισμών που υπερέβησαν το προηγούμενο των ανακριτικών υπηρεσιών των Γερμανών κατα την κατοχή’’ Η σύγκριση αυτή είναι μάλλον ατυχής Και θα μπορούσε κανείς ν’ αρχίση ν’ απαριθμεί ατελείιωτες ιστορίες βασανισμού ατόμων που βρέθησαν στα χέρια οργανώσεων του ΚΚΕ απο τον καιρό της κατοχής, των Δεκεμβριανών... Η να μιλήσει κανείς γι’ αυτά που συνέβησαν στο στρατόπεδο του Μπούλκες , απο κομμουνιστές εις βάρος παλιών ελασιτών...
Από τούς ξένους συγγραφείς , ίσως η πιο ψύχραιμη εκτίμησι για το στρατόπεδο της Μακρονήσου βρίσκεται στο βιβλίο του Γουντχάουζ[1]. Ο οποίος κρίνει κυρίως την επιτυχία ή μη του ‘’πειράματος αναδιαπαιδαγωγήσεως’’ των αριστερών. Και παρ’ όλο που σημειώνει τον σημαντικό αριθμό αυτών οι οποίοι ανένηψαν και σχημάτισαν τα μάχιμα τάγματα των Μακρονησιωτών, διαπιστώνει ότι η διαπαιδαγώγιση δεν πέτυχε...Πέτυχε ωστόσο το πείραμα από την πλευρά της αποτροπής ενδεχομένων ανατρεπτικών ενεργειών , αν οι ύποπτοι είχαν παραμείνει ελεύθεροι. »
Ενώ ο Θ.Φ.Παπακωνσταντίνου στο αξιολογώτατο πόνημα του «Η Ανατομία της Επαναστάσεως» (σελίς 230-231) σπουδαιολογεί την δημιουργία της Μακρονήσου ως τον τρίτον κατα σειράν λόγον της νίκης του Ελληνικού Στρατού κατά των ανταρτών. Γράφει ο Θ. Φ.Παπακωνσταντίνου.
« Το τρίτον βασικόν γεγονός που εξησφάλισε την νίκην είναι οι θεμελιώδεις αλλά σταδιακοί πρόοδοι , αι σημειωθείσαι εις τον τομέα της καθαρώς στρατιωτικής αντιμετωπίσεως της επαναστάσεως, ο οποίος ήτο ταυτοχρόνως ο δυσχρέστερος και ο αποφασιστικώτερος. Εδώ έγινε πραγματική κοσμογονία. Διότι δια πρώτην φοράν εις την ιστορίαν ένας τακτικός στρατός κατώρθωσε να αντιμετωπίση επιτυχώς ένα νέον είδος πολέμου, τον ανταρτοπόλεμο, δια τον οποίον ούτε προωρίζετο ούτε ήτο παρασκευασμένος και έναντι του οποίου παρουσίαζε απειρίαν μειονεκτηματων. .
Εθεσπίσθη πρώτον η εθνική διύλισις του στρατεύματος Το σύστημα της εκλεκτικής στρατεύσεως εγκατελείφθη. Ολοι οι υπέχοντες στρατιωτικήν υποχρέωσιν διετηρούντο υπο τα όπλα, εφ’ όσον ήσαν υγιείς. Δεν ενετάσσοντο όμως όλοι εις μαχίμους μονάδας, αλλα μόνον οι κατα τας πληροφορίας των αρμοδίων αρχών , εθνικώς αδιάβλητοι.Οι άλλοι εστέλλοντο εις το στρατόπεδον της Μακρονήσου. Ετσι συνετελέσθη μια πρόοδος. Αλλά δεν ητο πλήρης. Διότι οι συγκεντρωθένετες κομμουνιστές εντός ολιγου χρόνου κατώρθωσαν να επιβληθούν εφ’ ολοκλήρου της μάζης των στρατευμένων και να μεταβάλλουν την Μακρόνησον εις ενα απέραντον Σοβιέτ, επι του οποίου ουδένα έλεγχον ηδύνατο να ασκήση η αρχικώς ολιγάριθμος φρουρά..Εξέδιδαν ιδικήν των εφημερίδα, την ΄΄Αλμύρα΄΄ , ωργάνωναν διαλεξεις και εορτάς, είχαν ιδικήν των πειθαρχίαν ανεξάρτητον της τυπικής ιεραρχίας και καθοδηγούντο απο διαφόρους επιτροπάς. Δια να παραλύση η κομμουνιστική επιβολή και να εξουθενωθούν ηθικώς οι φορείς της , το κράτος ηναγκάσθη να προσφύγη εις σκληράς μεθόδους πειθαρχήσεως αι οποιαι πολλάκις εξομοιώθησαν ηθικώς προς τα κομμουνιστικάς μεθόδους. Το αποτέλεσμα πάντως υπήρξε τετραπλούν.Οι κομμουνισταί έπαυσαν ν’ απολαμβάνουν των αγαθών και της ασφαλείας των πολιτών καθ’ όν χρόνον οι εθνικόφρονες εμάχοντο.. Η επιλογή των ανδρών των μαχίμων μονάδων εγίνετο με μεγάλη προσοχήν και αυστηρότητα , ωστε να μην διεισδύουν εις αυτάς κομμουνισταί.Η Μακρόνησος έπαυσε να είναι τόπος αναψυχής και ινστιτούτο κομμουνιστικής αγωγής. Και απο το στρατόπεδο αυτό εξήλθαν λόχοι και τάγματα ‘’ αναμορφωμένων’’ που επολέμησαν με ηρωισμόν κατά του συμμοριτισμού.»
Ας δούμε όμως πώς την εποχή εκείνη, αψευδείς μάρτυρες είδαν την Μακρόνησο.
Αντιγράφουμε την άποψι του Χ. Τσιγαντες[2] ( αδελφού του Ιωάννη Τσιγάντες[3] ) βενιζελικού αξιωματικού του οποίου οι δημοκρατικές πεποιθήσεις – υπο την έννοιαν των πολεμίων της Βασιλείας και οπαδών του Βενιζελισμού- δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, παρ’ ουδενός.
Αλλά η συνέχεια στο 2ο Μέρος
[1] Στο βιβλιο του ‘’ Ο Αγωνα για την Ελλαδα 1941-1949’’ ο C.M.Woodhouse, συνταγματαρχης, αρχηγός της συμμαχικης στρατιωτικης αποστολης στην Ελλαδα, σελις 215-216, εκδοσεις Ivan R Dee, Chicago γραφει: Μια λυσι που επεκριθη ιδιαιτερα , τελικως επεννοηθη το 1948 απο τον Γεώργιο Στρατο, υπουργο Εθνικης Αμυνης , που οργανωσε ειδικα στρατοπεδα στα νησια Μακρονησος και Λερος....Ειναι γεγονος ότι απο τους περιπου τριάντα χιλιαδες νεους Ελληνες που περασαν απο το στρατοπεδο της Μακρονησου περίπου το τριάντα τοις εκατο τελικα απεκύρηξε τον κομμουνισμο.Τρια ταγματα στρατιωτών σχηματισθησαν απο τα στρατοπεδα της Μακρονησου και επιστρατευθησαν στον Εθνικο Στρατο, μολονοτι υπηρξαν μερικες λιποταξιες.Περιπου το δεκα τοις εκατο παρεμειναν μετανοητοι κομμουνιστες και για το υπολοιπο εικοσι τοις εκατο εθεωρήθησαν μονιμως υποπτοι . Η επιτυχία της επιχειρησεως ως πειραμα κατηχησεως πρεπει να θεωρηθη αβεβαιο.Αλλα κρινομενο ως ενα πρακτικο μεσο για την εξουδετερωση μιας σοβαρας πηγης υπονομευσεως του καθεστωτος, Η Μακρονησος συνολικως ηταν επιτυχια..»
[2] Χριστόδουλος - Σβορώνος Τσιγάντες (1897-1970), συνταγματάρχης και διοικητής του Ιερού Λόχου. Γεννήθηκε στην Τούλτσα Ρουμανίας, σπούδασε στην Κων/πολη, φοίτησε στη Σχολή Ευελπίδων και στη Σχολή Πολέμου στο Παρίσι, όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Αποτάχθηκε, ως βενιζελικός, για τη συμμετοχή του στο κίνημα της 1 ης Μαρτίου 1935, αμνηστεύτηκε το 1941 και ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία από την εξόριστη κυβέρνηση Τσουδερού. Ανέλαβε διοικητής του Ιερού Λόχου στη Μέση Ανατολή. Διακρίθηκε για τις τολμηρές του στρατιωτικές ενέργειες. Πολιτεύτηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων χωρίς όμως να εκλεγεί βουλευτής. Ανακηρύχθηκε επίτιμος δημότης Ρόδου, το 1946. Πέθανε στο Παρίσι αυτοεξόριστος, το 1970 και ετάφη στο Λονδίνο. Η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα το 1977
[3] Στις 14 Ιανουαρίου 1942 σκοτώνεται στη διάρκεια συμπλοκής με Ιταλούς καραμπινιέρους ο ταγματάρχης Ιωάννης Τσιγάντες, αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης Μίδας 614. Ο αδερφός του Χριστόδουλος Τσιγάντες είναι την ίδια περίοδο αρχηγός του Ιερού Λόχου, που μάχεται στο πλευρό των Συμμάχων στη Μέση Ανατολή.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια: